Grandmama

Βρείτε αξιόπιστο φροντιστή
με συστάσεις

πατήστε εδώ

Όταν οι παππούδες μεγαλώνουν τα εγγόνια τους

από την Άννα Δάλλα

grandmama team



Όσο περισσότερο αυξάνεται το κόστος της ζωής και μαζί με αυτό οι τιμές που θα πρέπει να πληρώσουν οι γονείς αν θέλουν να βρουν έναν παιδικό σταθμό ή κάποια μπειμπισίτερ για να φροντίζει τα παιδιά, τόσο μεγαλύτερη γίνεται η ανάγκη να βοηθήσουν οι παππούδες στη φύλαξη και το μεγάλωμά τους. Αλλά οι γονείς θέλουν να καθοδηγήσουν τους παππούδες και τις γιαγιάδες, που έχουν όλη την καλή πρόθεση να δώσουν την αγάπη και την προσοχή τους στα εγγόνια τους, για το πώς θα τα μεγαλώσουν. Άλλωστε όσο περνάνε τα χρόνια αλλάζουν οι αντιλήψεις και οι οδηγίες για τη διαπαιδαγώγηση και πιθανότατα πολλά από όσα θεωρούσαν σωστά οι παππούδες φαίνονται πλέον παρωχημένα. Σε κάθε περίπτωση όμως οι γονείς θα πρέπει να προσπαθήσουν να το κάνουν αυτό με μεγάλη διακριτικότητα και προσοχή ώστε να μην προσβάλουν και πληγώσουν τους παππούδες που θεωρούν –και έτσι είναι ως ένα σημείο τουλάχιστον- ότι έχουν τόσο την εμπειρία όσο και τη γνώση για να μεγαλώσουν τα εγγόνια τους, αφού μεγάλωσαν ήδη, πριν χρόνια βέβαια, τα παιδιά τους.

Κέρδος και για τις δύο πλευρές

Καταρχάς θα πρέπει οι γονείς να συνειδητοποιήσουν ότι οι παππούδες που προσφέρονται να κρατάνε τα εγγόνια τους, όταν οι γονείς δουλεύουν ή θέλουν να βγουν ή να πάνε διακοπές, κάνουν μία μεγάλη υποχώρηση. Προσφέρουν τον ελεύθερο χρόνο τους, την ώρα της ξεκούρασής τους, του ύπνου τους, των ταξιδιών τους… Και παράλληλα αναλαμβάνουν μία ευθύνη που φέρει μαζί της κούραση σωματική και ψυχολογική. Από την άλλη πλευρά οι γονείς θα πουν ότι η κατάσταση αυτή είναι επικερδής και για τους παππούδες καθώς το μπειμπισίτινγκ αυτό τους δίνει λόγο ύπαρξης και ζωή ενώ διαφορετικά θα βαριόντουσαν. Ένα άλλο πιθανό κέρδος για τους παππούδες –θα έλεγαν οι γονείς- είναι ότι «αναγκάζονται» να κρατιούνται νέοι και σε φόρμα για να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του μεγαλώματος των εγγονιών τους.

Υποχωρήσεις και από τις δύο πλευρές

Και οι δύο πλευρές έχουν τα δίκια τους. Από τη μία πλευρά όπως θα μας πουν οι παππούδες: «του παιδιού μου το παιδί είναι δύο φορές παιδί μου», εξηγώντας έτσι γιατί δεν θέλουν να χαλάνε χατίρια στα εγγόνια τους. Και βέβαια ακριβώς επειδή δεν είναι ξένοι και αγαπούν τόσο τα παιδιά τους, όσο και τα εγγόνια τους, μπορεί να παρατηρήσουν κάποια πράγματα που να τους κακοφαίνονται, να τους ανησυχούν ή να τους προβληματίζουν. Αυτά θα πρέπει να σκεφτούν καλά πότε είναι ουσιώδη και χρειάζεται να τα εκφράσουν αλλά και με ποιον τρόπο θα πρέπει να το κάνουν. Οι γονείς μπορεί να προσβληθούν και να θιχτούν. Όμως οφείλουν να λάβουν υπόψη τους τους έμπειρους παππούδες. Από την άλλη πλευρά και οι γονείς έχουν το δικαίωμα να επιλέγουν πώς θέλουν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Οι γονείς έχουν τον τελευταίο λόγο, τόσο για τα σημαντικά όσο και για τα ασήμαντα: Πόση τηλεόραση να βλέπουν, πόσα γλυκά να τρώνε, πόσο αργά να κοιμούνται… Το βέβαιο είναι ότι για να «δουλέψει» αυτή η συνεργασία θα πρέπει να γίνουν υποχωρήσεις και από τις δυο πλευρές. Από τη μία πλευρά οι παππούδες θα πρέπει να καταλάβουν ότι οι γονείς έχουν τον τελευταίο λόγο στην ανατροφή των παιδιών τους και ότι κανείς δεν ξέρει καλύτερα από εκείνους και από την άλλη πλευρά οι γονείς θα πρέπει να αποδεχτούν ότι δεν μπορούν να είναι υπερβολικά αυστηροί με τους παππούδες σαν να επρόκειτο για επαγγελματίες γκουβερνάντες. Άλλωστε οι παππούδες είναι στενοί συγγενείς και προσφέρουν με αγάπη. Βέβαια οι παππούδες και οι γιαγιάδες βιώνουν μία σωματική αλλά και ψυχολογική εξάντληση, καθώς προσπαθούν να κρατήσουν τις ισορροπίες ανάμεσα στα όσα θέλουν οι γονείς για τα παιδιά τους και τα όσα ζητάνε τα εγγόνια ή οι ίδιοι θέλουν να προσφέρουν. Το παιδί ζητάει παγωτό, η μαμά έχει πει «μόνο αν έχει φάει όλο του το φαγητό», το παιδί δεν τελειώνει τα φασολάκια του και η γιαγιά δυσκολεύεται να πει όχι στο παγωτό και να στεναχωρήσει το εγγονάκι της. Παρ’ όλα αυτά οι γιαγιάδες και οι παππούδες πρέπει να σεβαστούν τους κανόνες των παιδιών τους, που τώρα με τη σειρά τους είναι γονείς, των εγγονών τους. Επίσης, οι παππούδες θα πρέπει να σταματήσουν να λένε: «Κι εσείς τρώγατε παγωτό όποτε θέλατε αλλά δεν πάθατε τίποτε.» Είναι σκόπιμο να μπουν στη θέση των νέων γονιών και να θυμηθούν πώς κι εκείνοι δεν ήθελαν τα παιδιά τους να ξεπερνάνε τα όρια και πώς και οι ίδιοι σίγουρα θύμωναν με τους δικούς τους γονείς και τα πεθερικά τους που έπαιρναν αντίστοιχες «πρωτοβουλίες».

Οι δυσκολίες όταν τα εγγόνια μεγαλώνουν

Φυσικά οι δυσκολίες των παππούδων δεν αφορούν μόνο τα μικρά παιδιά αλλά και τα μεγαλύτερα εγγόνια που μπορεί να μην χρειάζονται τάισμα, άλλαγμα, συνεχή προσοχή και φροντίδα, αλλά μπορεί να δυσκολεύουν τους παππούδες τους στο να ακολουθήσουν τις κατευθυντήριες γραμμές των γονιών τους, με άλλους τρόπους. Τα μεγαλύτερα παιδιά μπορεί μερικές φορές να δυσανασχετούν όταν αναγκάζονται να μείνουν με τους παππούδες. Δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί χρειάζεται να τους κάνουν μπέιμπισιτινγκ όπως όταν ήταν μικρά αλλά και γιατί χρειάζεται να δίνουν λογαριασμό στους γονείς τους, πόσο μάλλον στους ηλικιωμένους παππούδες και γιαγιάδες τους. Παράλληλα, τους εκνευρίζουν και οι συνεχείς παραινέσεις να φάνε, να διαβάσουν, να ντυθούν, να κλείσουν το κινητό, να κοιμηθούν... Οι έφηβοι που ως παιδάκια λάτρευαν να περνάνε χρόνο με τη γιαγιά και τον παππού τώρα εκνευρίζονται μαζί τους. Επιπλέον, οι έφηβοι δεν θέλουν να φεύγουν από το σπίτι τους, τα ηλεκτρονικά τους, τα βιβλία τους, τη μουσική τους… Οπότε αν τους ζητάνε να πάνε στο σπίτι των παππούδων διαφωνούν ακόμα περισσότερο. Αν οι παππούδες συμβιβάζονται με το να πηγαίνουν εκείνοι στο σπίτι των εφήβων είναι σίγουρα καλύτερα για τα παιδιά αλλά πιθανώς να είναι πολύ πιο κουραστικά για τους παππούδες που χρειάζεται να φύγουν από τη βολή τους και να πιεστούν κατ’ αυτόν τον τρόπο.

Οι παππούδες και οι γιαγιάδες κρατάνε τις οικογένειες όρθιες

Η γονεϊκότητα φέρνει μαζί της ένα άγχος που κυριεύει όλους τους γονείς. Από την άλλη πλευρά και οι παππούδες –αν και έχουν περάσει το στάδιο του να είναι γονείς έχοντας μεγαλώσει τα δικά τους παιδιά- σίγουρα έχουν άγχος όταν καλούνται να φροντίσουν τα εγγόνια τους. Πιθανώς έχουν ξεχάσει πώς ήταν όταν ήταν εκείνοι γονείς, τα πράγματα έχουν αλλάξει, οι αρχές, οι ανάγκες των παιδιών, η κοινωνία… Αλλά και οι ίδιοι πιθανώς δεν νοιώθουν το ίδιο δυνατοί, ικανοί και ενημερωμένοι για να αναλάβουν την ευθύνη να φροντίσουν και να μεγαλώσουν τα εγγόνια τους. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι πολύ συχνά οι παππούδες και οι γιαγιάδες είναι οι άνθρωποι που κρατούν τις οικογένειες όρθιες.