Όλοι και κυρίως όλες, θυμόμαστε πώς ήταν όταν ήμασταν 20 χρονών και νοιώθαμε ότι κανείς δεν μας ακούει, δεν μας υπολογίζει και δεν μας παίρνει στα σοβαρά. Τότε που παλεύαμε να αποδείξουμε ότι αξίζουμε και ότι μπορούμε. Σκεφτόμασταν ότι ίσως όταν θα μεγαλώναμε ο κόσμος θα μας έδινε επιτέλους την αξία που πράγματι είχαμε. Άλλωστε, έτσι λειτουργούμε οι άνθρωποι. Ειδικά οι γυναίκες. Περιμένουμε πάντα να αναγνωριστούμε ενώ προσπαθούμε να είμαστε άψογες κάνοντας κάθε επόμενο βήμα: να μπούμε στην εφηβεία, να περάσουμε στο πανεπιστήμιο, να βρούμε μία καλή δουλειά, να συναντήσουμε τον τέλειο άνδρα, να παντρευτούμε, να κάνουμε παιδιά κλπ. κλπ. Και στη διάρκεια όλων αυτών των δραστικών αλλαγών και των σημαντικών σταθμών να καταφέρνουμε να παραμένουμε δραστήριες, δυναμικές, να διατηρούμε τη γυναικεία μας φύση και κυρίως να μη χάσουμε την αίσθηση του εαυτού μας, γεγονός που μπορεί βέβαια να μας συμβεί σε πολύ απαιτητικές και δύσκολες περιόδους όπως η εποχή που αποκτούμε παιδιά, όταν μεγαλώνει η οικογένειά μας, όταν περιμένουμε πώς και πώς να μεγαλώσουν τα παιδιά μας για να ανεξαρτητοποιηθούμε και βέβαια η στιγμή που αποφασίζουμε να σταματήσουμε την επαγγελματική μας σταδιοδρομία και να περάσουμε στη σύνταξη. Τότε μπορεί να αναρωτηθούμε και πάλι για τον εαυτό μας και για το ποιες είμαστε πραγματικά. Μπαίνοντας στην Τρίτη Ηλικία είναι πολύ πιθανό να νοιώσουμε ότι χάνουμε τον εαυτό μας. Όμως αυτό δεν είναι κάτι που χρειάζεται οπωσδήποτε να μας συμβεί. Μπορούμε να το αποφύγουμε. Να πώς:
Παίρνουμε τον χρόνο για να θρηνήσουμε τη νεότητα που αφήνουμε πίσω μας.
Ξαφνικά συνειδητοποιούμε πόσο εύκολα γλιστρούν οι δεκαετίες μέσα από τα χέρια μας. Και εκεί αρχίζουμε να νοιώθουμε την υποχρέωση να αγαπήσουμε τα χρόνια που πέρασαν, την ηλικία μας και τα όσα έχουμε κερδίσει με τη σοφία και την ωριμότητα που αποκτήσαμε. Αν δυσκολευόμαστε να το καταφέρουμε ίσως είναι σκόπιμο να δώσουμε στον εαυτό μας την ευκαιρία να θρηνήσει την απώλεια του προσώπου που υπήρξαμε, της προηγούμενης εκδοχής του εαυτού μας. Άλλωστε, τα συναισθήματα γύρω από την απώλεια της νιότης μας, της αποστολής μας και της χαμένης αίσθησης του εαυτού μας είναι αυθεντικά. Χρειάζεται να επιτρέψουμε στον εαυτό μας τον απαραίτητο χρόνο για να θρηνήσει αυτή την απώλεια.
Τι μπορεί να μας βοηθήσει σε αυτήν τη διαδικασία
*Να αναλογιστούμε τα επιτεύγματά μας, να αναγνωρίσουμε τι έχουμε και τι δεν έχουμε καταφέρει. Αν αισθανόμαστε απογοητευμένοι για όσα δεν κάναμε ή όσα πιστεύαμε ότι θα έπρεπε να έχουμε κάνει μπορούμε να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να το αποδεχτεί αυτό. Όσο είμαστε ζωντανοί, έχουμε ακόμα χρόνο για τα πάντα.
*Σταματάμε να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με ανθρώπους που δεν βρίσκονται στο ίδιο σημείο με μας. Αυτό θα μας επιτρέψει να είμαστε η καλύτερη, υγιέστερη εκδοχή του εαυτού μας ακριβώς στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα και όχι σε αυτό που ήμασταν στο παρελθόν.
*Δεν ξεχνάμε ότι η προηγούμενη εκδοχή του εαυτού μας εξακολουθεί να μας ανήκει και να είναι μέρος αυτού που είμαστε σήμερα.
Αγκαλιάζουμε ένα τελείως διαφορετικό καινούργιο μέλλον που ανοίγεται μπροστά μας
Ως άνθρωποι, δεν μας αρέσουν οι αλλαγές. Ακόμα κι αν σκεφτόμαστε ότι μας αρέσει η περιπέτεια, να δοκιμάζουμε νέες δραστηριότητες και να γνωρίζουμε νέους ανθρώπους, στην πραγματικότητα τις περισσότερες φορές επιστρέφουμε στα όσα γνωρίζουμε, μας φαίνονται «φυσιολογικά» και μας κάνουν να νιώθουμε σαν στο σπίτι μας. Έτσι, όταν οι σωματικές αλλαγές μας βάζουν σε μια νέα πραγματικότητα, είναι σύνηθες να περνάμε περισσότερο χρόνο προσπαθώντας να διεκδικήσουμε αυτό που νιώθουμε φυσιολογικό, αντί να δεχτούμε την αναπόφευκτη διαδικασία της γήρανσης με τον πιο υγιή τρόπο.
Τι μπορεί να μας βοηθήσει
*Να προσπαθήσουμε να υιοθετήσουμε όσες περισσότερες δραστηριότητες, όπως η σωστή διατροφή, η άσκηση, τα σχέδια για το μέλλον, θα μας βοηθήσουν να νοιώθουμε ότι φροντίζουμε τον εαυτό μας σε σχέση με όσα έρχονται.
*Να ξεχάσουμε την προσπάθεια να δείχνουμε νεότεροι. Ας επικεντρωθούμε καλύτερα στο να δείχνουμε καταπληκτικοί «για την ηλικία μας». Αυτή είναι η καλύτερη τεχνική αντιγήρανσης.
*Γινόμαστε μέντορες άλλων νεότερων. Αντί να σκεφτόμαστε τι έχει να μας προσφέρει ο κόσμος έχει αξία να επικεντρωθούμε στο πώς οι γνώσεις και η εμπειρία μας μπορούν να ωφελήσουν τους άλλους. Να μοιραστούμε δηλαδή τη σοφία και τη διορατικότητά μας με έναν δυναμικό και σίγουρο τρόπο.
Δεν σταματάμε να εστιάζουμε στο ποιοι γινόμαστε
Όταν σκεφτόμαστε όλα όσα έχουμε διανύσει με επιτυχία σε κάθε δεκαετία της ζωής μας, μπορούμε να παρηγορηθούμε με το γεγονός ότι πάντα βρισκόμασταν στη διαδικασία να γινόμαστε κάποια διαφορετική πτυχή του εαυτού μας, να πετυχαίνουμε κάτι καινούργιο. Μπορούμε να συνεχίσουμε να το κάνουμε αυτό. Η ζωή δεν είναι ποτέ στάσιμη και η συνειδητοποίηση αυτού του γεγονότος θα μας επιτρέψει να σταματήσουμε να εστιάζουμε μόνο στις αναπόφευκτες αλλαγές που συμβαίνουν με τη γήρανση, αλλά θα μας βοηθήσει να οδηγηθούμε στο να κοιτάμε προς τα όσα μπορούμε να είμαστε και να γίνουμε.
