Ο ρόλος του παππού και της γιαγιάς συνοδεύεται κυρίως από θετικά και όμορφα συναισθήματα. Ευγνωμοσύνη, που και οι ίδιοι αλλά και τα παιδιά τους είναι καλά, υγιείς και η οικογένειά τους μεγάλωσε και νέα μέλη προστέθηκαν σε αυτή. Χαρά, υπερηφάνεια, ικανοποίηση πλημμυρίζουν την ψυχή τους καθώς πολύ συχνά ο ερχομός παιδιών φαίνεται ότι ενισχύει την αυτοπεποίθηση των παππούδων και των γιαγιάδων, δίνοντας ένα νέο νόημα στη ζωή τους, ένα επιπλέον λόγο ύπαρξης, ένα κίνητρο να μείνουν δραστήριοι και ενεργοί.
Είναι όμως πάντα έτσι τα πράγματα;
Πολλές φορές τα νέα ζευγάρια με τους σύγχρονους ρυθμούς της καθημερινότητας, τις επαγγελματικές και κοινωνικές τους υποχρεώσεις, αναζητούν τη βοήθεια των παππούδων και των γιαγιάδων. Στρέφονται σε εκείνους για να φροντίσουν τα παιδιά, όσο οι ίδιοι θα εργάζονται ή θα λείπουν. Από την πλευρά τους οι παππούδες και οι γιαγιάδες μπορεί να έχουν όλη την καλή διάθεση να βοηθήσουν τα παιδιά τους, να περάσουν χρόνο με τα εγγόνια τους και να τα χαρούν, αλλά κάποιες φορές μπορεί αυτό να τους εξαντλεί.
Η ηλικία των παιδιών, που φροντίζουν οι ηλικιωμένοι, διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στο κατά πόσο εύκολη ή δύσκολη θα είναι για αυτούς η όλη διαδικασία της φροντίδας και απασχόλησης των παιδιών. Τα βρέφη και τα νήπια έχουν ανάγκη από εγρήγορση, κίνηση, προσοχή, αλληλεπίδραση, παιχνίδι και ασφάλεια. Ενώ, τα πιο μεγάλα παιδιά σχολικής ηλικίας, έχουν μεγαλύτερο βαθμό αυτονομίας, και αυτό που κυρίως χρειάζονται είναι η φυσική παρουσία κάποιου ενήλικα και η κάλυψη των βασικών αναγκών τους. Σίγουρα, λοιπόν, η φροντίδα των πιο μικρών παιδιών αυξάνει τη δυσκολία για τους ηλικιωμένους, καθώς η ανησυχία σχετικά με τη συνεχή επίβλεψη τους, μοιάζει πολύ δύσκολη και απαιτητική για εκείνους.
Είναι πολύ σημαντικό να είναι οι προσδοκίες των γονιών ρεαλιστικές και να ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα των παππούδων και των γιαγιάδων. Χρειάζεται να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη η φυσική, σωματική και πνευματική κατάσταση των ηλικιωμένων, ώστε να μην υπάρχουν απαιτήσεις διαπαιδαγώγησης που δεν συνάδουν με τις δυνατότητες των ηλικιωμένων. Οι γονείς μπορεί να δίνουν κάποιες κατευθύνσεις για απλά θέματα, όπως για παράδειγμα να φάνε τα παιδιά το γλυκό τους μετά το φαγητό, αλλά είναι αναγκαίο να υπάρχει ανοιχτό το ενδεχόμενο ότι αυτό μπορεί να μην το ακολουθήσει ο παππούς και η γιαγιά ειδικά όταν το παιδί κλαίει γοερά μπροστά τους.
Η τακτική και ειλικρινής επικοινωνία μεταξύ των γονιών και των παππούδων είναι απαραίτητη. Ο γονέας χρειάζεται να ρωτά τον παππού και τη γιαγιά αν κουράστηκε, πως μπορεί την όλη διαδικασία να την κάνουν πιο εύκολη, και να σέβεται το αίσθημα της κούρασης και της αδυναμίας που μπορεί να παρατηρεί.
Μια βοηθητική ιδέα μπορεί να είναι η συμφωνία ότι η φροντίδα των παιδιών θα είναι η μόνη απασχόληση των παππούδων και των γιαγιάδων. Επιπλέον ζητήματα όπως το μαγείρεμα ή άλλες δουλειές στο σπίτι είναι κάτι που δεν είναι λειτουργικό να γίνεται παράλληλα. Τα παιδιά χρειάζονται την προσοχή και τη συνεχή επίβλεψη των ενηλίκων. Οι ηλικιωμένοι λόγω ηλικίας μπορεί να ξεχαστούν ή να έχουν πιο αργούς ρυθμούς, γι’ αυτό και οι επιπλέον ευθύνες επιβαρύνουν και εξαντλούν περισσότερο .
Η αμφίδρομη συνεργασία και η ειλικρίνεια είναι το κλειδί της ομαλής λειτουργίας της οικογένειας. Μπορούν να βρεθούν πολλές λύσεις, ώστε και οι ηλικιωμένοι να νιώθουν ότι προσφέρουν αλλά και να αισθάνονται ότι υπάρχει σεβασμός και εκτίμηση της προσπάθειάς τους. Οι γονείς μπορούν και πρακτικά να δείξουν ότι κατανοούν τη συμβολή τους, και να αναλάβουν οι ίδιοι όποτε μπορούν να κάνουν κάποιες δουλειές για τους γονείς τους.
Οι ηλικιωμένοι μπορεί να έχουν όλη την καλή διάθεση να βοηθήσουν και να αναθρέψουν τα εγγονάκια τους, όμως κουράζονται εύκολα. Το σώμα τους μπορεί να μην ακολουθεί πάντα τη διάθεση τους και οι ανάγκες τους για ξεκούραση και χαλάρωση πλέον είναι ζωτικής σημασίας για την καθημερινότητά τους.
