Για τους νέους, η απόκτηση διπλώματος οδήγησης συμβολίζει την ενηλικίωση, την αυτονομία και ανεξαρτησία. Παρόμοια αισθήματα έχουν και οι ηλικιωμένοι, καθώς η ελευθερία στις μετακινήσεις τους με το αυτοκίνητο είναι πολύ σημαντική για τους ίδιους. Για αυτό και δυσκολεύονται αρκετά να αποδεχτούν ότι λόγω ηλικίας και των δυσκολιών που την συνοδεύουν, μπορεί να χρειάζεται να παραιτηθούν από την οδήγηση.
Το αμάξι διευκολύνει τις μετακινήσεις και αυτός είναι ο βασικός λόγος που οι ηλικιωμένοι οδηγοί συχνά αρνούνται να «παραδώσουν» τα κλειδιά. Όμως η αίσθηση ανεξαρτησίας, του «πάω όπου θέλω οπότε θέλω με άνεση», έρχεται σε αντίθεση με την ασφάλεια, που απαιτείται στο δρόμο.
Τα αντανακλαστικά, οι κινητικές δεξιότητες, οι ικανότητες προσοχής, οι δυσκολίες όρασης και ακοής καθώς και οι παρενέργειες φαρμάκων πολλές φορές αλλάζουν την οδική δεινότητα των ηλικιωμένων οδηγών, και κρίνεται απαραίτητη η τακτική αξιολόγηση της ικανότητας τους να οδηγούν. Η πραγματικότητα αυτή συχνά τρομάζει και απογοητεύει τους ηλικιωμένους, καθώς τους είναι ψυχολογικά πολύ δύσκολο να συνειδητοποιήσουν και να αντιμετωπίσουν το γεγονός της μη ικανότητας να οδηγούν. Νιώθουν ότι απομονώνονται, ότι αποκόβονται από την κοινωνία καθώς η πρόσβαση τους σε δομές και δρώμενα, αρχίζει να περιορίζεται.
Η συναισθηματική αντιμετώπιση της απόσυρσης από τον δρόμο και της παραίτησης από την οδήγηση δεν θεωρείται εύκολη υπόθεση και χρειάζεται να γίνεται με σεβασμό και σταδιακά βήματα. Η συζήτηση με τους ηλικιωμένους σχετικά με την οδήγηση, την επικινδυνότητα λόγω ηλικίας αλλά και για τους εναλλακτικούς τρόπους μετακίνησης θεωρείται πολύ σημαντική.
Αρχικά χρειάζεται να συζητήσουμε μαζί τους ότι είναι απαραίτητη η ασφάλεια η δική τους αλλά και των άλλων στο δρόμο. Υπενθυμίζουμε ότι χρειάζεται να τηρούν όλα τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας όταν και όποτε οδηγούν, π.χ. τη ζώνη ασφαλείας και τήρηση όλων των οδικών σημάτων. Εξίσου σημαντικό είναι να αποφεύγονται όλοι οι διασπαστικοί παράγοντες, όπως το κινητό ή η δυνατή μουσική μέσα στο αμάξι, ώστε να εστιάζουν όλη την προσοχή τους στην οδήγηση. Καλό είναι οι βραδινές μετακινήσεις καθώς και οι μετακινήσεις σε άσχημες καιρικές συνθήκες να μην πραγματοποιούνται, και πριν από κάθε μετακίνηση να έχει γίνει ένας προγραμματισμός και ενημέρωση του δρόμου που θα ακολουθηθεί και των δυνατοτήτων πάρκινγκ. Η ιατρική αξιολόγηση των ικανοτήτων των ηλικιωμένων χρειάζεται να είναι τακτική, ίσως ανά εξάμηνο, και όταν κριθεί από τους γιατρούς ότι χρειάζεται να μείνουν εκτός της θέσης του οδηγού , αυτό να ακολουθείται ακόμα και αν φαντάζει δύσκολο ως αδύνατο.
Το άγχος που συνοδεύει την παραίτηση από την οδήγηση χρειάζεται να το αντιμετωπίσουμε με σοβαρότητα και να μιλήσουμε με τους ηλικιωμένους για τις άλλες δυνατότητες που έχουν να μετακινηθούν. Η οργάνωση ενός πλάνου για το πώς μπορούν να πάνε βόλτα, επίσκεψη ή να κάνουν τα ψώνια τους ή τις άλλες υποχρεώσεις που έχουν, θα βοηθήσει ουσιαστικά στην αποδοχή της νέας πραγματικότητας. Η διασφάλιση μιας μόνιμης λύσης για τις μετακινήσεις τους, όπως για παράδειγμα η συνεννόηση με κάποιον οδηγό ταξί ή να υπάρχει ένα ενιαίο και μόνιμο εισιτήριο για τη χρήση των μέσων μαζικής μεταφοράς, θα βοηθούσαν πραγματικά στην αποδοχή αυτής της αλλαγής.
Σε κάθε περίπτωση, αυτό που έχει σημασία είναι η ασφάλεια τόσο των ηλικιωμένων όσο φυσικά και των υπολοίπων. Είναι σημαντικό να μένουμε σταθεροί σε όσα είναι απαραίτητα να τηρούνται στο δρόμο, αλλά και υποστηρικτικοί στους ηλικιωμένους που δυσκολεύονται να «κρεμάσουν» τα κλειδιά τους.
