«Την πρώτη φορά που χρειάστηκε να κρατήσω την εγγονή μου αγχώθηκα» λέει η Μαρίνα και συνεχίζει: «Ναι, έχω μεγαλώσει τα δύο μου παιδιά, αλλά έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε. Όταν ξεκίνησε να κλαίει στην αρχή τρομοκρατήθηκα, ξεκίνησα όμως να την κουνάω και ως εκ του θαύματος σταμάτησε… Τα καταφέρνω ακόμη, σκέφτηκα. Όλα όσα ήξερα ήρθαν ξανά στο μυαλό μου και με κατέκλυσαν και μαζί μία τεράστια αγάπη γι’ αυτήν τη μικρή κούκλα που κράταγα στα χέρια μου. Του παιδιού μου το παιδί…Είχα ακούσει πολλούς να το συζητάνε, να μου λένε για το πόσο σε κερδίζει και σε μαγεύει η σχέση σου με το καινούργιο αυτό πλάσμα, που μπαίνει στη ζωή σου, αλλά δεν το συνειδητοποιούσα μέχρι να έρθει η ώρα να το ζήσω κι εγώ. Αυτό που προσπαθώ να σκέφτομαι είναι ότι οι κανόνες έχουν αλλάξει και ότι επειδή δεν είναι παιδί μου οφείλω να ακολουθώ τις επιθυμίες των γονιών της, στα βασικά τουλάχιστον θέματα, σε αυτά που έχουν να κάνουν με την ανατροφή της… Στα όχι τόσο βασικά, μπορώ να την κακομάθω ίσως λίγο.»
1.Μπορώ να πω τη γνώμη μου για το όνομα;
Πριν τη γέννηση του μωρού ίσως, αφού γεννηθεί για κανέναν λόγο. Και σίγουρα δεν πρέπει να προσπαθήσουμε να επιβάλουμε το όνομά μας ή εκείνο της αρεσκείας μας. Αφού γεννηθεί το μωρό και οι γονείς –που είναι και εκείνοι που αρμόζει να πάρουν την απόφαση- μας ανακοινώσουν το όνομα είμαστε υποχρεωμένοι να το δεχτούμε και να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό είναι. Χωρίς παρεξηγήσεις, δυσαρέσκεια ή οποιαδήποτε αντίδραση. Άλλωστε και τα δικά μας παιδιά εμείς τα ονομάσαμε, αν καταπιεστήκαμε από την οικογένεια, την κοινωνία ή την παράδοση φταίμε εμείς και όχι τα παιδιά μας ώστε να αναγκαστούν να κάνουν το ίδιο.
2.Πόσο μπορώ να λέω τη γνώμη μου και πότε πρέπει να κάνω πίσω;
Μιλάμε όταν μας ρωτάνε και κάνουμε πίσω όταν δεν ζητάνε τη γνώμη μας. Επίσης, δεν είναι σκόπιμο να αναφερόμαστε συνεχώς στην εποχή μας και στα όσα συνηθίζαμε ή δεν συνηθίζαμε να κάνουμε τότε. Τα πράγματα έχουν αλλάξει.
3.Πρέπει να κάνω ότι μου λένε οι γονείς;
Σε πολλά πράγματα έχουν αλλάξει οι οδηγίες που δίνουν οι παιδίατροι, η επιστήμη έχει κάνει τεράστιες προόδους, πολλά φάρμακα και εμβόλια έχουν ανακαλυφθεί και κατ’ επέκταση ο τρόπος που μεγαλώνουν οι γονείς τα παιδιά σήμερα διαφέρει πολύ από εκείνον που τα μεγαλώσαμε εμείς πριν από 30 ή 40 χρόνια. Οπότε τόσο για λόγους αρχής όσο και για λόγους ασφαλείας ακολουθούμε κατά γράμμα τις οδηγίες των γονιών του εγγονιού μας.
4.Μπορώ να έχω αδυναμία σε κάποιο εγγόνι;
Το να έχουμε αδυναμία σε κάποιο εγγόνι είναι σαν να έχουμε αδυναμία και να ξεχωρίζουμε κάποιο παιδί μας. Δεν θα έπρεπε να γίνεται και αν νοιώθουμε ότι αυτό μας συμβαίνει θα πρέπει να προσπαθήσουμε να το σταματήσουμε. Ας θυμηθούμε πόσο έχει πληγώσει εμάς και τα παιδιά μας κάποια προτίμηση που πιθανώς έδειξε κάποια γιαγιά, θεία, παππούς ή άλλος συγγενής στο παρελθόν.
5.Να λέμε «στα έλεγα εγώ;»;
Όταν μεγαλώναμε τα παιδιά μας και τους ζητούσαμε να λένε πάντα «ευχαριστώ» και «παρακαλώ», να σηκώνονται στο λεωφορείο για να κάτσουν οι μεγαλύτεροι κ.α. τα παιδιά μας πιθανότατα μας έλεγαν ότι υπερβάλουμε, ότι σκεφτόμαστε συντηρητικά, ότι τα καταπιέζουμε. Τώρα που τα παιδιά μας έκαναν δικά τους παιδιά καταλαβαίνουν τη σημασία να τους μάθουν καλούς τρόπους, κανόνες, να είναι ευγενικά κλπ. Παρ’ όλα αυτά δεν χρειάζεται να το «χτυπάμε» κάθε φορά που το παρατηρούμε. Μπορούμε βέβαια να κρυφογελάμε…
6.Κι αν έχω να κάνω κάτι καλύτερο από μπεϊμπισίτινγκ;
Το λέμε. Τα παιδιά μας δεν πρέπει να θεωρούν τη βοήθειά μας δεδομένη και εμείς έχουμε το δικαίωμα να περάσουμε και χρόνο με άλλους ενήλικες εκτός από το να κάνουμε την μπεϊμπισίτερ.
7.Πρέπει να είμαστε φίλοι με τους άλλους παππούδες;
Αν ταιριάζουμε ναι αλλιώς θα πρέπει να περιοριστούμε στο να έχουμε απλώς τυπικές και βέβαια πολιτισμένες σχέσεις.
8.Τι γίνεται σε περίπτωση διαζυγίου;
Δυστυχώς πρόκειται για μία όλο και συχνότερη συνθήκη. Ελπίζουμε ότι οι γονείς θα διατηρήσουν καλές σχέσεις ώστε και εμείς να μη χάσουμε το εγγόνι μας, βοηθώντας παράλληλα και το παιδί μας όσο πιο πολύ μπορούμε. Σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να επιλέγουμε στρατόπεδα και να κακολογούμε τον άλλο γονιό μπροστά το παιδί.
Παππούδες εφήβων. Πιο δύσκολη συνθήκη
Όλα τα παραπάνω ισχύουν βέβαια για τα μικρά εγγόνια. Όταν αυτά μπουν στην εφηβεία η σχέση αλλάζει και πολλές φορές οι παππούδες νοιώθουμε παραγκωνισμένοι βλέποντας ότι τα ενδιαφέροντα των αγαπημένων τους εγγονιών δεν μας συμπεριλαμβάνουν. Τι να κάνουμε; Να ξεκαθαρίσουμε ότι θα είμαστε πάντα εκεί γι’ αυτά και όποτε είναι δυνατόν να προσπαθούμε να αποτελούμε το τείχος ανάμεσα στα ίδια και στους γονείς τους που θα έχουν σίγουρα πολλές προστριβές σε αυτή τη φάση.
