"Μεταξύ μας..."
Το blog "Μεταξύ μας" περιμένει να στείλετε τη δική σας ιστορία στο ask@grandmama.gr
διαβάστεΈχει συμβεί σε πολλούς από εμάς: Ανησυχούμε για τους αγαπημένους μας ηλικιωμένους που επιμένουν να οδηγούν ενώ εμείς έχουμε αμφιβολίες για τα αντανακλαστικά τους, για το πόσο οξυμένες παραμένουν οι αισθήσεις τους, για το αν μπορούν να κρίνουν και να αποφασίσουν τόσο γρήγορα όσο κάποτε και γενικά για το αν τόσο γνωστικά όσο και σωματικά μπορεί να θεωρηθεί ότι διαθέτουν όλες εκείνες τις ικανότητες που χρειάζονται για να οδηγούν καλά και κυρίως με ασφάλεια.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι οι ίδιοι οι ηλικιωμένοι δυσκολεύονται πολύ να κρίνουν τις ικανότητές τους όσον αφορά την οδήγηση. Η επίκουρη καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο της Αλμπέρτα του Καναδά, Bonnie Dobbs, σε σχετική έρευνα που έκανε διαπίστωσε ότι το 98% των ηλικιωμένων οδηγών –που είχαν προβλήματα που παρεμπόδιζαν τελικά την ικανότητα οδήγησης- δεν το αντιλαμβάνονταν και αντίθετα πίστευαν ότι ανήκαν στον μέσο όρο ή ότι ήταν ακόμα και καλύτεροι από τον μέσο οδηγό που συναντούσαν στον δρόμο τους. Οι ηλικιωμένοι όμως όλοι αυτοί οδηγοί έχουν άδικο και κατά κανόνα δυστυχώς δεν κρίνουν σωστά. Αυτό αποδεικνύεται και από τα ποσοστά των ατυχημάτων που έχουν. Στον Καναδά, που υπάρχουν σχετικές μετρήσεις, το ποσοστό ατυχημάτων μεταξύ των ατόμων άνω των 65 ετών είναι τριπλάσιο από εκείνο των ενηλίκων ηλικίας 36 έως 65 ετών. Από την άλλη πλευρά στις ΗΠΑ μεταξύ του 1989 και του 1999, ο αριθμός των θανάτων οδηγών ηλικίας 70 ετών και άνω αυξήθηκε κατά 39% ενώ αντίθετα οι συνολικοί θάνατοι μειώθηκαν κατά 9%.
Η σύσταση από έναν γιατρό γίνεται πιο εύκολα αποδεκτή
Αν παρατηρήσουμε ή / και κρίνουμε και θεωρούμε ότι ο αγαπημένος μας ηλικιωμένος δεν θα έπρεπε πλέον να οδηγεί και του το εκφράσουμε το πιο πιθανό είναι ότι θα συναντήσουμε σθεναρή αντίσταση από τη μεριά του. Μία καλή λύση θα ήταν να απευθυνθούμε στον παθολόγο ή τον γενικό γιατρό ή τον καρδιολόγο που τον παρακολουθεί και να του ζητήσουμε να παρέμβει για να μας βοηθήσει να τον πείσουμε. Επίσης, όταν το πρόβλημα που αντιλαμβανόμαστε έχει να κάνει με μία συγκεκριμένη ικανότητα, για παράδειγμα με την όραση ή την ακοή μπορούμε να επιμείνουμε στο να υπάρξει εκτίμηση από έναν γιατρό, οφθαλμίατρο, ωτορινολαρυγγολόγο κλπ., ώστε η όποια « σύσταση» ή και «απαγόρευση» ακόμη να έρθει από τα χείλη ενός ειδικού. Σε κάθε περίπτωση, ένα τρίτο πρόσωπο κύρους όπως ένας γιατρός ή ο φαρμακοποιός που εμπιστεύεται ο ηλικιωμένος είναι πιο πιθανό να τον πείσει να σταματήσει να οδηγεί από ό,τι αν του το προτείνει ή ζητήσει ο / η σύζυγος ή το παιδί του.
Η οδήγηση είναι ανεξαρτησία
Δεν είναι άλλωστε ούτε παράλογο ούτε μη αναμενόμενο να αντιστέκονται οι ηλικιωμένοι στην προοπτική του να παραδώσουν το δίπλωμα και τα κλειδιά του αυτοκινήτου τους. Η οδήγηση είναι μία ένδειξη ανεξαρτησίας και συχνά είναι μια πρακτική που οι ηλικιωμένοι εκτελούν χρόνια τώρα χωρίς δυσκολία ή σκέψη και τους είναι πολύ δύσκολο να την αφήσουν. Μάλιστα σύμφωνα με έρευνες η απώλεια της άδειας οδήγησης στους ηλικιωμένους έχει σχετιστεί με κατάθλιψη και μειωμένη αυτοεκτίμηση. Αυτό που θα μπορούσαμε να κάνουμε με τους αγαπημένους μας ηλικιωμένους θα ήταν να τους τονίσουμε και να προτάξουμε άλλους τομείς στους οποίους είναι πολύ χρήσιμοι και αποδοτικοί. Επίσης, είναι πολύ σημαντικό να τους βοηθήσουμε να ανακαλύψουν εναλλακτικούς τρόπους μετακίνησης που να μην τους κουράζουν και να τους κάνουν να νοιώθουν ασφαλείς.