Ο παππούς μου πέθανε στα 98 του. Είναι η περίπτωση που λένε "έχει ζήσει τη ζωή του", "έφυγε πλήρης ημερών". Και πράγματι έτσι είναι. Ωστόσο, είναι και κάτι παραπάνω.
Ήταν πάντα ένας άνθρωπος απίθανος. Ένας υπέροχος πατέρας, ένας φοβερός παππούς, ένας καταπληκτικός φίλος. Από αυτούς τους ανθρώπους που έβλεπαν πάντα το ποτήρι μισογεμάτο, που δεν ήξεραν τι σημαίνει γκρίνια, που όταν τον ρωτούσες αν έχει ζέστη Ιούλιο μήνο στο μπαλκονάκι του στα Κάτω Πατήσια, σου έλεγε: «Έχει αεράκι εδώ. Μια χαρά είμαστε». Και αυτό στα 95 του. Από αυτούς τους ανθρώπους που δεν ζητούσαν ποτέ επίμονα να τους επισκεφτούν τα παιδιά και τα εγγόνια τους –γι’ αυτό μάλλον και όλοι τον επισκεπτόμασταν με τόση χαρά. Από αυτούς τους ανθρώπους που πίστευαν πραγματικά στην ισότητα των δυο φύλων, που όταν ζούσε η γιαγιά έκαναν όλες τις δουλειές μαζί –ο ένας έκοβε λαχανικά, ο άλλος έστρωνε φύλλο, ο ένας ανέβαζε τα χειμωνιάτικα, ο άλλος κρατούσε τη σκάλα, που δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι μια γυναίκα δεν ξέρει να οδηγεί. Από αυτούς τους άντρες που πιστεύουν πραγματικά στις γυναίκες (μάλλον γιατί είχε πάρει αγάπη από τη μητέρα του), που πάντα μας έλεγε ότι μπορούμε να γίνουμε ό,τι θέλουμε.
Όταν λοιπόν πέθανε στον ύπνο του (όπως όλοι είχαμε ευχηθεί να γίνει) μαζευτήκαμε στο σπίτι του. Ήρθε και η αγαπημένη του γειτόνισσα από δίπλα. Αν εξαιρέσεις κάποια δάκρυα συγκίνησης, αν μας έβλεπε κάποιος θα έλεγε ότι πρόκειται για μάζεμα οικογένειας γύρω από το χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Είδαμε φωτογραφίες του από παλιές διακοπές, θυμηθήκαμε ιστορίες, μιλήσαμε για τον χαρακτήρα του, για αυτά που έδωσε στον κάθε ένα από μας και τα κρατάμε για πάντα μέσα μας. Την άλλη μέρα το πρωί συναντηθήκαμε πάλι στο νεκροταφείο. Όλοι με τα καλά μας, σαν να είχαμε συνεννοηθεί. Περιποιημένοι, όπως ήταν πάντα και ο ίδιος. Αγκαλιές, φιλιά, χτυπήματα στην πλάτη. Όλοι πονούσαμε, αλλά συνυπήρχε ένα αίσθημα ηρεμίας και γλυκιάς χαράς σε όλο αυτό. Κανείς μας δεν ένιωθε ενοχές, αιθανόμασταν ότι είχαμε πει όλα όσα θέλαμε, ότι είχε δώσει και είχε πάρει αγάπη από όλους μας.
Μ., 37 χρονών
