Έχασα τη μητέρα μου το 2000 εντελώς ξαφνικά από ανακοπή την ώρα που κολυμπούσε, μια εβδομάδα πριν από την 50ή επέτειο γάμου της, την οποία ετοίμαζε με μεγάλη προσοχή και στην οποία ήμασταν όλοι καλεσμένοι.
Σκέφτηκα ότι γλίτωσε νοσοκομεία, φάρμακα, πόνους, όμως η ξαφνική απώλεια είναι κάτι που δεν ξεπερνιέται εύκολα. Τα τηλέφωνα σε περίεργες ώρες ακόμα τα φοβάμαι. Και έμεινα με τον μπαμπά -δυνατό, ψύχραιμο, κολώνα στο σπίτι- και έναν αδελφό με σύνδρομο Down (καλή περίπτωση για το πρόβλημά του, χάρη στη μεγάλη και σωστή βοήθεια που δέχτηκε μεγαλώνοντας από τους γονείς μου).
Ακολούθησε ένα απαίσιο καλοκαίρι στο εξοχικό μας, με τον μπαμπά και εμένα να παίζουμε το έργο: «δεν συμβαίνει τίποτα» για να προστατέψουμε τον αδελφό μου. Δεν πένθησα. Ήταν φρίκη.
Το φθινόπωρο επιστροφή στην Αθήνα. Τι κάνουμε; Σκέψεις δικές μου που δεν τις λέω σε κανέναν. Χρειάζονται γυναίκα; Πώς θα είναι η ζωή τώρα που το τρίο χάλασε; Ένας φίλος μου μου είπε: «Άσε τη ζωή να σου δείξει». Και έτσι έγινε.
Ο πατέρας μου δυνατός, κράτησε τη ζωή στο σπίτι του ίδια με πριν, με εμένα απλώς να μαγειρεύω γι’ αυτούς. Ακόμα και στις διακοπές τους, στο μέρος που πέθανε η μαμά μου, συνέχισαν να πηγαίνουν. Η δική μου βοήθεια ήταν να τους μαγειρεύω πολλά φαγητά για να έχουν στην κατάψυξη. Και η ζωή προχωρούσε. Κατά καιρούς συζητούσα με τον πατέρα μου την πιθανότητα να πάρουμε γυναίκα εσωτερική για να μην κουράζεται. Αρνιόταν κατηγορηματικά.
Δέκα χρόνια μετά τον θάνατο της μητέρας μου, ο μπαμπάς μου με ενημέρωσε από τηλεφώνου, ενώ βρισκόμουν στη δουλειά μου, για ένα πρόβλημα στην καρδιά του. Μία η φωνή του ακουγόταν, μία χανόταν. Έβαλε βηματοδότη και η ζωή είπε ότι η γυναίκα ήταν απαραίτητη.
Έτσι, ξεκίνησαν και πάλι μερικά χρόνια ησυχίας. Κάθε Κυριακή μαζευόμασταν όλοι σπίτι μου για φαγητό. Μεσολαβούσαν διάφορα προβλήματα υγείας του αδερφού μου, τα οποία αντιμετώπιζα πάντα με ανησυχία. Ο μπαμπάς μου από την άλλη πάντα βράχος. Μέσα σε αυτό το διάστημα, ο μπαμπάς μου έσπασε το πόδι του. Σκέφτηκα ότι δεν θα ξαναπερπατήσει. Και πάλι βράχος. Ξαναπερπάτησε.
Τα τελευταία χρόνια δεν έρχονται πια μαζί μας διακοπές. Μεγάλωσαν και οι δυο πολύ. Τα πράγματα είναι πλέον δύσκολα. Ο αδερφός μου αρρωσταίνει συνέχεια. Εκείνο που γυρίζει διαρκώς στο μυαλό μου είναι το πώς θα είναι το τέλος…
Βασιλική, 65 ετών
